Anubhavame Aachaan

My post content

அனுபவமே ஆசான்

முனைவர் ரங்கநாயகி, ஆனந்த், குஜராத்

அம்மா: "எத்தனை தடவை சொல்றது உனக்கு, ராஜேஷ்! இன்னைக்கு செய்ய வேண்டிய வேலையை இன்னைக்கே முடி. சும்மா படுத்துக்கிட்டே போன் நோண்டாதே! பரீட்சைக்கு இன்னும் ஒரு மாசம் இருக்குல்ல, அப்புறம் படிச்சுக்கலாம்னு தள்ளிப்போடாதே! கேட்டாத்தானே..."

ராஜேஷ்: (காதில் வாங்காமல், போனை நோண்டியபடி) "ம்ம்ம்... சரிமா, சரிமா... இன்னும் ஒரு மாசம் இருக்குல்ல. நான் ஒரு வாரத்துல எல்லாத்தையும் படிச்சு முடிச்சிடுவேன்மா. டென்ஷன் ஆகாதே!" என்று அலட்சியமாகச் சிரித்தான்.

பதினாறு வயது ராஜேஷ், அம்மாவின் அறிவுரைகளைக் காதில் வாங்காதது ஒருபக்கம், "அடேயப்பா, அம்மா ஒரு ராகம், அதுக்கு நான் டான்ஸ் ஆடனுமா?" என்று மனதில் நினைத்தான். அன்று சனிக்கிழமை. பள்ளி விடுமுறை. அவன் தன் நண்பன் விக்கி வீட்டுக்குச் சென்று அன்று முழுவதும் விளையாடத் திட்டமிட்டிருந்தான். படிப்பைப் பற்றி கவலைப்படவே இல்லை. இரண்டு வாரங்கள் உருண்டோடின. பரீட்சைக்கு இன்னும் சரியாக இரண்டு வாரங்கள் மட்டுமே இருந்தன. ராஜேஷ் தன் படுக்கையில் சுருண்டு படுத்திருந்தான். கடுமையான காய்ச்சல், உடல் வலி. அம்மா பதறிப் போய் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

மருத்துவர் பரிசோதித்துவிட்டு, "டைபாய்டு காய்ச்சல். ஒரு வாரம் மருத்துவமனையில் இருக்க வேண்டும்," என்றார். ராஜேஷ் அதிர்ந்தான். "அய்யோ, டாக்டர்! பரீட்சைக்கு ரெண்டு வாரம்தான் இருக்கு. நான் எப்படி படிக்கிறது?" மருத்துவர் புன்னகைத்தார். "முதலில் உடல் ஆரோக்கியம் தான் முக்கியம். படிப்பு அப்புறம் பார்த்துக்கலாம்."

ஒரு வாரம் மருத்துவமனையில் ராஜேஷ் தனிமையில் படுத்திருந்தான். அவனது பாடப்புத்தகங்கள், நோட்டுகள், எல்லாமே வீட்டிலிருந்தன. படிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் வந்தாலும், உடல் ஒத்துழைக்கவில்லை. தினமும் அம்மா வந்து பார்த்துச் சென்றார். அவனது படிப்பு பற்றிப் பேசவில்லை. ராஜேஷ் அம்மாவிடம் கண்கலங்கினான். "அம்மா... நான் பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்மா. நீ சொன்னதைக் கேட்காம..." அம்மா அமைதியாக அவனது தலையைத் தடவிக்கொடுத்தார்.

மருத்துவமனையிலிருந்து வீட்டிற்குத் திரும்பியபோது, பரீட்சைக்கு இன்னும் ஒரு வாரமே இருந்தது. ராஜேஷ் அவசரமாகப் பாடங்களைப் புரட்டினான். ஆனால், அவனால் எதிலும் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. உடல் சோர்வு, மனச் சோர்வு அவனை ஆட்கொண்டது. படிக்கும் எதும் மனதில் நிற்கவில்லை. பரீட்சை முடிந்தது. ராஜேஷ் மிகவும் வருத்தத்துடன் வீடு திரும்பினான். படிக்கும் நேரத்தை வீணடித்தது எவ்வளவு பெரிய தவறு என்று அவன் அப்போதுதான் உணர்ந்தான். மாலை நேரம். ராஜேஷ் சோபாவில் சோர்வாக அமர்ந்திருந்தான். அம்மா சூடான உணவைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். "சாப்பிடு ராஜேஷ்," என்றார் மென்மையாக.

ராஜேஷ் சாப்பிட ஆரம்பித்தான். அம்மா அவனருகில் அமர்ந்தார். "இப்போது என்ன கற்றுக் கொண்டாய்?" என்று கேட்டார். ராஜேஷ் தலை நிமிர்ந்தான். அவன் கண்களில் ஒரு தெளிவு. "அம்மா... இந்த அனுபவம் எனக்கு ஒரு பெரிய பாடம். எதையும் தள்ளிப் போடக்கூடாதுன்னு கத்துக்கிட்டேன். செய்ய வேண்டிய வேலையை அப்பவே செஞ்சுடணும். அனுபவம் தான் பெரிய ஆசான்மா."

அம்மாவின் முகத்தில் ஒரு பெரிய புன்னகை மலர்ந்தது. ராஜேஷின் தலையை அன்பாக வருடினார். "ஆமாம், ராஜேஷ். அனுபவம் ஒரு நல்ல ஆசிரியர். சில பாடங்களை நாம அது மூலமாத்தான் கத்துக்கிறோம்." அன்று இரவு, ராஜேஷ் புதிய பாடங்களைக் கற்றுக் கொண்ட ஒரு புதிய மனிதனாக உறங்கினான். வாழ்க்கை சில சமயங்களில் நாம் கேட்காத பாடங்களை, இப்படித்தான் வலியின் மூலமும், அனுபவத்தின் மூலமும் கற்றுக்கொடுக்கும் என்பதை அவன் முழுமையாகப் புரிந்து கொண்டான்.